جزیره علم

امام صادق می فرماید: با شهادت امام حسین، آسمانها و زمین گریستند مگر بصره و شام و آل عثمان! (جعفربن‌محمد ابن‌قولویه، کامل ‌الزیارات،ص167، باب26، ح7.)

بصره و اهالی آن خاستگاه جنگ جمل بودند جنگی با صبغه دین که همسر پیامبر بر علیه خلیفه پیامبر شورش کرد و هزاران مسلمان را به گمراهی و کشتار کشانید! اغلب مردم آن زمان در بصره چنین بودند اما چنین نماندند.

شام و اهل شام پروریده معاویه و یزید بودند، مجسمه های تنومند ضلالت و گمراهی برای ده ها سال! که البته ریشه در تیشه سفیانی داشت. اغلب مردم آن زمان در شام چنین بودند اما چنین نماندند.

عثمان بن عفان خلیفه غاصب پیامبر در سال 36 هجری به دست مسلمانان کشته شده بود! اما چرا آل عثمان؟ چرا آل ابوسفیان نگفتند؟ چرا آل زیاد نگفتند؟ چرا آل مروان نگفتند؟

به نظر می رسد آل عثمان استعاره ای است برای گروهی از مردم امت آخرین پیامبر که شقاوت آنها ریشه در روش و منش عثمان دارد که فراتر از سنت و سیره هر یکی از سفیانی ها یا مرجانی ها یا ابن زیادی ها می باشد و می تواند مصداقی عینیدر هر عصر و مصر داشته باشد. در روایات آخرالزمان هست که روز ظهور حجت بن الحسن، جبرئیل چنان ندا می دهد که همه خلایق خواهند شنید: این بقیه الله است بشتابید، اما شیطان در عصر همان روز ندا می کند آن چنان که همه خلایق می شنوند: عثمان مظلوم کشته شد! و پس از ندای شیطانی است که بسیاری از مردم گمراه می شوند. پس برای گمراه نشدن، بایستی عثمانی نباشیم. برای دوری از منش و روش عثمان چه کنیم؟ آیا اعمال و رفتارهای مردم زمان حال می تواند عثمان گونه باشد؟

البته در روایات آخرالزمان نیز هست که سفیانی از شام خروج می کند و کشتار می نماید و سپاهی برای جنگ با امام زمان می فرستد. گویا ژن سفیانی بودن هنوز در برخی از مردم جهان کنونی وجود دارد!